Susurros do vento

As veces deitome no campo, entre as follas e herbas, e sinto que as arbores cantan.

Unha folla xogando co vento, unha anduriña batendo as suas ás cara o horizonte, unha pinga de chuvia que serpentea entre as follas do carballo.

Decembro chea a miña terra de lamentos, de historias, de meigas.

Terra de festas, de lendas, terra labrega. Terra de cantos, terra de chuvia e meigallos.

Perderme quero, no secreto que os castiñeiros agochan, seguir o camino que a xeada deixa no campo.

O auga, tan pura e sincera, me bica co seu arrullo no pescozo, nas meixelas.

A caricia de Galicia traspásame os poros, rozame os beizos , quentame  o rostro co seu alento.

A natureza esta espida, non mente, non engana. E eu sintome lixeira como unha nube, como esa nube que agora debuxa un cadro no ceo azul, e amárelo e vermello.

¿Qué é esta terra senon recordos?

Nos meus ollos ai imaxes da tua man na miña man, do teu camiñar no meu camiñar. Nos meus ollos as tuas mans voan por enriba e por embaixo, por un ceo negro feito de marfil. E pensó, e sinto, e saio precipitada a ese ceo da memoria donde unha vez xogamos a nubes e soles.

Agora que marcharon cos anos e tormentas, volvo a estar ao teu caron. Agora que soles e nubes marcharon  cos anos e tormentas, volvo a estar o teu caron, volve meu corazón a sentir o cariño negado por desencontros e mentiras. Agora que voltei o lugar do que partin.. sei que  me colleran a man cando teña medo, porque van a estar o meu lado, protectores e invisibles, como a música que me envolvía cando de pequena xogaba a hadas e vos.

Vou voando entre luces e sombras, como voan os cabelos das rapazas.

Quero envolbelo todo co meu sorriso, arropar cunha mirada o sentir que o mundo me transmite. E son fraxil, e unha pequeña ráfaga farame voar.

Neste mundo de chuvia e vida, e vida e chuvia, deixo atrás fantasmas do pasado, mentres agarimo a man da miña xente.

¿Chegaran dende tan lonxe os meus versos? O vento os levara, entre bosques e mares, entre camiños ignotos e virxes. ¿Qué e a vida senon vivir, que e a vida senon sentir?

Chegamos desorientados ao mundo e vivimos una vida atrapallada. Amamos, queremos odiamos. Disfrutamo s dos placeres da xuventude, desempeñamos o papel que nos tocou, e despois, as arrugas surcan o noso corpo como un aviso do pouco que queda. E agora seguimos así, tan desorientados como chegamos, ollando no mundo canto queda por vivir.

Deitada baixo o canto das arbores, dedicome a escoita-lo seu susurro.

E choro e rio, e rio e choro, e a miña risa e as miñas lagrimas fúndense n aterra. A miña alma quedase xogando entre os carballos, mentres o sol crepuscular tiñe de vermellas as suas copas.

Aquí deitada, dedicome a escoitar: un susurro, unha cantiga: o tempo non existe susiña. Ti es o mundo, ti es a vida, ti es o vento.